بازی‌های المپیک زمستانی پکن ۲۰۲۲: چرا مراسم افتتاحیه متفاوت بود؟

بازی های المپیک زمستانی پکن به لطف چالش های همه گیر ارائه شده توسط کووید-۱۹، شروع عجیبی داشت. به کارگردانی ژانگ ییمو، کارگردان افسانه ای سینمای چین (که او همچنین مراسم افتتاحیه پکن ۲۰۰۸ را کارگردانی کرد)، مراسم افتتاحیه امسال بر روی منظره بصری متمرکز بود، با صفحه نمایش های ال ای دی غول پیکر که کف را پوشانده و صحنه را پوشانده اند، و هیچ هنرمند مشهوری وجود نداشت.

چین با بایکوت دیپلماتیک بسیاری از کشورها به دلیل نقض حقوق بشر خود، از جمله ایالات متحده – به این معنی که ایالات متحده هیچ نماینده رسمی دولتی به بازی ها نفرستاده است اما ورزشکاران آن طبق معمول در رقابت هستند – چین رویکردی کم اهمیت در مراسم افتتاحیه امسال در پیش گرفت. اما به ناچار، ژئوپلیتیک تنش‌آمیز پیرامون این رویداد به‌وجود آمد.

این تولید که با جشنواره بهار سال نو چینی همراه بود، شامل حدود ۳۰۰۰ اجراکننده بود که بیشتر آنها نوجوان بودند و بر صلح، وحدت جهانی و مردمی در سراسر جهان که با این بیماری همه گیر مبارزه کرده اند تأکید داشت. زیبایی شناسی متحد کننده تقریباً به همان اندازه صلح آمیز بود: دانه های برف.

در ساخت این مراسم، چین از ورزشکاران خواسته بود تا یک «نقاشی دیواری آتش بس» را با دیگر کشورها امضا کنند. دولت همچنین یک ابتکار عظیم ورزش های زمستانی را قبل از بازی ها به اجرا گذاشت و ادعا کرد که با موفقیت بیش از ۳۰۰ میلیون شهروند چینی را در ورزش های زمستانی، به ویژه کودکان و نوجوانان هدف قرار داده است. این مراسم بیش از هر چیز بر این شهروندان تأکید داشت، بدون خواننده یا بازیگر مشهور – اولین بار برای هر المپیکی در حافظه اخیر.

این شاید تا حدی به دلیل دشواری هماهنگی اجرای زنده سلبریتی ها باشد در حالی که پکن هنوز تحت یک دوره قرنطینه شدید به دلیل همه گیری همه گیر است. اتفاقاً با کمپین یک ساله چین “QingLang” برای مهار وضعیت افراد مشهور و طرفداران آنها مطابقت دارد – تلاشی گسترده برای کنترل نفوذ ناروا بت ها و همچنین هواداران اغلب خارج از کنترل آنها.

این با پیام‌های چین از زمان شروع همه‌گیری همخوانی دارد: همه ما در کنار هم هستیم، به لطف تعهد خستگی‌ناپذیر «قهرمانان معمولی» مانند داوطلبان و کارگران ضروری – که مجبور به اعدام ظالمانه چین بودند (اگرچه بسیار موفق بودند). سیاست کووید. از آنجایی که سال ۲۰۲۱ صدمین سالگرد تاسیس حزب کمونیست چین بود، این روایت همچنین با تأکید زیادی بر اهمیت جوانان برای انتقال ملت (و کمونیسم چین) به آینده همسو شده است.

این موضوع به شدت در مراسم افتتاحیه بازی کرد، از حضور دریاهای کودکان بامزه که روی صحنه می‌خندند و آواز می‌خوانند تا ویدیویی که بچه‌های کوچک‌تر از بچه‌های نوپا در حال اسکی و اسکیت بازی می‌کنند تا عبور از مشعل المپیک. برای روشنایی دیگ، ورزشکاران چینی متولد شده در دهه های بعدی مشعل را در کنار یکدیگر گذاشتند و با دو ورزشکار متولد دهه ۲۰۰۰ پایان یافت (یکی از آنها پیامی را به جهان تجسم داد، اما بیشتر در یک ثانیه).

در سراسر رژه ملت‌ها، داوطلبان شاد در کنار ورزشکاران المپیکی رقابت می‌پریدند، می‌رقصیدند و دست تکان می‌دادند و در کنار پس‌زمینه‌ای از موسیقی کلاسیک اروپایی کاملاً بی‌خطر می‌پریدند. زیبایی‌شناسی دانه‌های برف بوکولیکی بر ارائه غالب بود و ظاهراً بر منحصربه‌فرد بودن هر دانه‌ی برف، بلکه بر یکنواختی آرام بارش برف جمعی در انتظار بهار تأکید می‌کرد. به راحتی می توان همه آن را به عنوان استعاره ای از اشتراک بینندگان المپیک جهانی تصور کرد، زیرا همه ما منتظر پایان موج کووید هستیم. در یک نقطه، اسکیت بازان با آهنگ «تصور کن» جان لنون، ​​الگوهای برف ریزه‌ای را ساختند.

علیرغم کیفیت پیش پا افتاده همه اینها، صحنه همچنان تنش سیاسی داشت. بینندگانی که پخش زنده مراسم NBC را تماشا می‌کردند، نگاه‌های اجمالی زیادی از ولادیمیر پوتین داشتند که در جعبه روسیه منزوی شده بود، علی‌رغم اینکه درگیر بن‌بست مرزی با اوکراین بود که تهدیدی برای تحت الشعاع قرار دادن بازی‌ها و تمرکز آن‌ها بر وحدت جهانی است.

همانطور که شی جین پینگ، رئیس جمهور چین به این موضوع نگاه می کرد، در آخرین لحظات، مشعل المپیک به دینیگر ییلاموجیانگ، اسکی باز ۲۱ ساله، که از اقلیت قومی اویغور چین است، اهدا شد. کارشناسان حقوق بشر حزب کمونیست چین (ح‌ک‌چ) را به بازداشت میلیون‌ها اویغور در اردوگاه‌های کار اجباری در سین‌کیانگ متهم کرده‌اند. وزارت خارجه ایالات متحده این اقدامات را نسل کشی توصیف کرده و ادعا می کند که چین مرتکب جنایات دیگری علیه بشریت مانند تجاوز جنسی، عقیم سازی اجباری و شکنجه شده است.

چین، علیرغم شواهد قابل توجهی که خلاف آن را نشان می دهد، ادعا کرده است که اردوگاه ها وجود ندارند، کار کارگران داوطلبانه است، و اتهامات خلاف آن «دروغ قرن» است. بنابراین، تصمیم برای نمایش برجسته یلاموجیانگ برای پایان دادن به مراسم افتتاحیه، یک تصمیم عمیقا سیاسی است – و تصمیمی که پیام وحدت ارسال شده در مراسم افتتاحیه المپیک را بسیار پیچیده خواهد کرد. (یلاموجیانگ اولین ورزشکار اویغوری نیست که مشعل را برای چین حمل می کند؛ کمالتورک یالقون که در المپیک ۲۰۰۸ در سن ۱۷ سالگی مشعل را حمل کرد، اکنون در ایالات متحده زندگی می کند و سال ها در اعتراض به آزار اویغورها توسط چین اعتراض کرده است.)

چین همچنین علیرغم تلاش‌هایش برای وارد کردن بیشتر این مناطق به مدار خود و تأکیدش بر سیاست «چین واحد»، از هیئت‌های جداگانه‌ای از تایوان (که به عنوان تیم «چین تایپه» رقابت می‌کنند) و هنگ کنگ استقبال کرد. همانطور که پروفسور ییل، جینگ تسو در طول پوشش خبری NBC توضیح داد، این تناقضات تا حدودی ذاتی استراتژی سیاسی چین است: این کشور لزوماً انتظار ندارد با پیام خود در سطح جهانی نظر خود را تغییر دهد – اما با این حال، این یک پیام واضح است: اتحاد، آینده. و صلح روی زمین تسو گفت: “ما خواهیم دید که آیا کسی وجود دارد.”

با این حال، همیشه شایان ذکر است که چین و مردم آن یکپارچه نیستند، و نه مترادف با ح‌ک‌چ و نقض حقوق بشر آن هستند – هر چه ح‌ک‌چ می‌خواهد فکر کنید. در حالی که هیئت المپیک چین آشکارا بزرگترین تشویق شب را از سوی جمعیت شهر خود دریافت کرد، کمیته المپیک پکن بر استقبال گرم از همه کشورهای شرکت کننده تاکید کرد. ورزشکاران مکزیکی پوشیدن ژاکت های روز مردگان به تنهایی نماینده ساموآی آمریکا که بدون پیراهن، کاملا وازلین زده و آماده بازی وارد شد.

شاید مراسم افتتاحیه یک چیز را به ما یادآوری کند: هیچ اولویت یا تنش های ژئوپلیتیکی نمی تواند به طور کامل لذت های هیجان انگیز و غیرمنتظره المپیک را از چیزهای عجیب و غریب و حواس پرت گرفته تا پیشگامانه و قهرمانانه سرکوب کند. اجازه دهید بازی شروع!