تل آویو – چند صد پا دورتر از دریای مدیترانه و چندین هزار مایل دورتر از رودخانه کویاهوگا، نامزد سنای اوهایو، JD Vance (R) با جمعیتی کار می کرد.
او در یک سخنرانی بداهه گفت: “اگر به رسانه های خبری جعلی گوش دهید، آنچه به شما می گویند این است که اسرائیل انواع چیزهای وحشتناکی است … منزجر کننده است.” “خدا به شما برکت دهد که به اندازه کافی به این تمدن اهمیت می دهید تا از آن محافظت کنید.”
ونس برای مهمانان VIP در کنفرانس کنش سیاسی محافظه‌کاران (CPAC)، برجسته‌ترین گردهمایی توده‌ای راست‌گرایان آمریکایی، یک مهمانی غافلگیرکننده بود. رویداد چهارشنبه، اولین CPAC است که در اسرائیل برگزار می‌شود، بخشی از تلاش گسترده‌تر رهبران CPAC برای ایجاد پل‌هایی بین جنبش‌های راست‌گرا در سراسر جهان است. ونس در مصاحبه ای کوتاه پس از سخنرانی خود به من گفت که فکر می کند این یک هدف شایسته است.
او به من گفت: “بدیهی است که اگر در مورد کشور دیگری صحبت می کنید، تواضع مناسب را به کار ببرید، یک فرصت واقعی وجود دارد.”
ونس شروع به مثال زدن کرد، اما ریچارد گرنل، مدیر سابق اطلاعات ملی ترامپ، که می خواست با ونس سلفی بگیرد، او را قطع کرد. برای فید توییترش. مت ویتاکر، دادستان کل سابق ترامپ، برای یک یا دو عکس وارد صحنه شد.
با وجود تمام ستارگان آمریکایی پشت این رویداد، مشخص نیست که واقعاً چقدر رویداد CPAC بوده است.
در ایالات متحده، CPAC یک رویداد بزرگ چند روزه با جلسات، پانل‌ها و حضور تقریباً همه چهره‌های برجسته حزب جمهوری‌خواه است. رویداد تل آویو، با حمایت سه سازمان اسرائیلی، تنها یک شب بود که حول یک سخنرانی کلیدی توسط کارشناس مشهور بن شاپیرو ساخته شد – اولین سخنرانی عمومی او در اسرائیل. یکی از سازمان‌دهندگان اسرائیلی، سالن بین‌المللی تل‌آویو، کل رویداد را صرفاً به‌عنوان یک ظاهر شاپیرو اعلام کرده بود – اگرچه گرافیک «CPAC Israel» روی صحنه تصور متفاوتی داشت.
اهداف فکری این برنامه نیز به دلیل عدم انسجام بود. علیرغم تمام قرابت‌های سیاسی، راست آمریکا و راست اسرائیل اساساً جنبش‌های ایدئولوژیک متفاوتی هستند: برخاسته از تاریخ‌های مختلف و با باورهای بنیادی متفاوتی تعریف شده‌اند. در برخی مواقع، تنش‌های سیاسی آشکاری بین ایده‌های سخنرانان وجود داشت، به ویژه در مورد نقش مناسب قوه قضاییه در دو کشور.
هدف ظاهری این رویداد پر کردن برخی از این شکاف‌ها بود: متقاعد کردن محافظه‌کاران اسرائیلی برای حرکت به سمت اقتصاد بازار آزاد به سبک آمریکایی، و سوق دادن راست‌های آمریکایی به سمت نسخه‌ای تهاجمی‌تر اسرائیلی از ناسیونالیسم. اما در حالی که به نظر می‌رسید آمریکایی‌ها مشتاق آموختن از اسرائیل هستند، کاملاً مشخص نبود که آیا این احساس متقابل است.
“آنچه اسرائیل می تواند از آمریکا بیاموزد و آنچه آمریکا می تواند از اسرائیل بیاموزد”
در بخش VIP رویداد، بالکن مشرف به حضار، مشاهیر محافظه‌کار در کنار یک بار بسیار باز چت می‌کردند. یک جنتلمن بریتانیایی-اسرائیلی که کنار من نشسته بود، یک بطری کامل اسکاچ تهیه کرده بود و اصرار داشت که برای من یک لیوان بریزد. من به او هشدار دادم که از آنجایی که آمریکایی هستم، بیشتر یک مرد بوربونی هستم. ما پذیرفتیم که در این مورد از غرور ملی اختلاف نظر داشته باشیم. (برای ثبت، اسکاچ خیلی خوب بود.)
در این مرحله، رویداد اصلی آغاز شده بود. مت شلاپ، رئیس سازمان مادر CPAC، یک سخنرانی پوپولیستی داشت. برخی از یادداشت‌ها، از جمله مقایسه سخت بین محافظه‌کاران آمریکایی و یهودیان تحت تعقیب، بی‌حاصل شدند.
او گفت: «آنها با ما همان کاری را می‌کنند که مردم قرن‌ها و قرن‌ها با شما کردند: مجسمه‌های ما را پایین می‌آورند، تاریخ ما را تغییر می‌دهند، به ما می‌گویند که چه چیزی درست است، اشتباه است».
اینکه آیا جمعیت واقعاً آنچه را که او می‌گفت قبول کردند یا نه، مشکوک بود: بسیاری از آنها بر سر شلاپ صحبت می‌کردند. سالنی که برای حدود ۲۵۰۰ نفر راه اندازی شده بود، در بهترین حالت نیمه پر بود. دوست ویسکی خور من توضیح آماده ای داشت.
«هیچ کس در اینجا اهمیتی نمی دهد که این افراد چه می گویند. آنها برای بن شاپیرو اینجا هستند. شما می توانید آن را در نوشته خود قرار دهید،» او به من گفت.
اگر آنها توجه می‌کردند، برخی از لفاظی‌های آخرالزمانی را می‌شنیدند که در جناح راست آمریکایی استاندارد شده است. گرنل اعلام کرد: «اگر ما مردم ترسو داشته باشیم، غرب را از دست خواهیم داد، آمریکا را از دست خواهیم داد و اسرائیل را از دست خواهیم داد.
سخنرانان دیگر جالب تر بودند. در هیئتی با ویتاکر، قانونگذار راستگرای اسرائیلی، امیر اوهانا، پیشنهاد داد که به کنست (پارلمان) اسرائیل قدرت برای رد احکام دادگاه عالی داده شود، و به زبانی که کاملاً در سمت چپ آمریکایی است، «الیگارشی قضایی» را مورد انتقاد قرار داد.
“[It’s time] برای آوردن قدرت بیشتر به مردم: ما را به کشوری تبدیل کنند که بر اساس حاکمیت قانون اداره می شود، نه حکومت وکلا.
بخش وسیع اوهانا، که پس از ستایش ویتاکر برای تصاحب دیوان عالی ایالات متحده توسط جناح راست ارائه شد، واقعیت های سیاسی اساسا متفاوتی را منعکس می کند. در اسرائیل، دیوان عالی یک نهاد غیرحزبی است که اعضای آن توسط هیئت کارشناسی منصوب می شوند. احکام آن در حمایت از برابری دینی و حقوق اعراب، راست اسرائیل را ناامید می کند، زیرا اغلب آنها را متهم می کنند که بخشی از یک دولت عمیق استبدادی است که دیدگاه سیاسی چپ را به کشور تحمیل می کند. یک ناظر بدبین ممکن است اختلافات بین اسرائیلی ها و آمریکایی ها در این زمینه را کاملاً سیاسی ببیند: محافظه کاران زمانی که احکام مساعد صادر می کنند دادگاه ها را دوست دارند و در صورتی که نمی خواهند آنها را خنثی کنند.
افسوس، پانل برای سخنرانان کوتاه تر از آن بود که نتوانند دلیل اشتباه بودن این ظن را توضیح دهند. کل رویداد، در مجموع تقریباً پنج ساعت، ویژگی‌های معمول کنفرانس CPAC را نداشت که امکان گفتگوهای عمیق‌تر را فراهم کند. هیچ جلسه‌ای در مورد موضوعات خاص وجود نداشت، هیچ اتاقی پر از غرفه‌هایی که اعضای گروه‌های محافظه‌کار مختلف آن را کار می‌کردند، هیچ سالن بزرگی که در آن طبقه محافظه‌کار بتواند در آن جا خوش کند وجود نداشت. CPAC-minus بود، یک جلسه عمومی بدون کنفرانس واقعی.
با ادامه سخنرانی ها، به نظر می رسید که جمعیت بی تاب شده بودند. زمانی که یکی از سخنرانان اعلام شد – بسکتبال بازنشسته اسرائیلی عمری کاسپی – مرد جوانی با صدای بلند شروع به شکایت از یکی از دوستانش کرد. او گفت: “بهتر است بن باش، برادر.”
در واقع، کاسپی آنجا بود تا شاپیرو را معرفی کند – شاید اولین باری بود که یک درفت دور اول NBA به عنوان یک عمل گرم کردن برای یک کارشناس سیاسی عمل کرد. هنگامی که شاپیرو روی صحنه رفت، تشویق های شدیدی بود.
سخنرانی شاپیرو بر مجموعه‌ای از سؤالات دوگانه متمرکز بود که به عنوان یک بیانیه پایان‌نامه برای کل شب عمل می‌کرد: «آنچه اسرائیل می‌تواند از آمریکا بیاموزد و آنچه آمریکا می‌تواند از اسرائیل بیاموزد».
در سخنان او، اسرائیل هنوز نتوانسته بود به طور کامل از اقتصاد بازار آزاد به سبک آمریکایی استقبال کند و سیستم اقتصادی اسرائیل را «نوعی آتش زباله زباله» نامید که توسط مالیات های بالا و اتحادیه های قدرتمند مهار شده است. وی همچنین استدلال کرد که اسرائیل باید در مورد انتصابات قضایی از سیستم سیاسی آمریکا یادداشت برداری کند و استدلال کرد که “سیستم دولتی آمریکا بهتر از اسرائیل است – و به خصوص نزدیک نیست.”
آمریکایی ها به نوبه خود نیاز داشتند که از نمونه ناسیونالیستی اسرائیل درس بگیرند.
او استدلال کرد: «آمریکا یک چیز مهم برای یادگیری از اسرائیل دارد: اینکه یک دولت-ملت باید در قلب خود یک ملت داشته باشد». معنای واقعی آن این است که آمریکا باید از اسرائیل ضرورت تاریخ مشترک، فرهنگ مشترک و سرنوشت مشترک را بیاموزد.»
واقعاً چه کسی از چه کسی یاد می گیرد؟
پس از سخنرانی شاپیرو، آمیت سگال، روزنامه‌نگار برجسته اسرائیلی روی صحنه رفت تا با این آمریکایی پرسش و پاسخ انجام دهد. سگال که خود یک جناح راست است، آشکارا در مورد این ایده که حزب لیکود بنیامین نتانیاهو باید از جمهوری‌خواهان درس‌های اقتصادی بگیرد، ملاحظاتی داشت.
چگونه می‌توانید انتظار داشته باشید که لیکود به اتحادیه‌ها نپیوندد در حالی که باید تلاش کند و از حمایت برای الحاق اتحادیه‌ها حمایت کند. [Palestinian] قلمروها؟» او درخواست کرد. (شاپیرو گفت: “توصیه من این است که اسرائیلی ها باید اقتصاد را به عنوان یک موضوع امنیت ملی ببینند.”)
سگال نگرانی های مشابهی در مورد سیستم آمریکا برای انتصابات قضایی داشت. «وقتی نگاهی به دیوان عالی ایالات متحده می اندازیم، تنها چیزی که می بینیم شعبه دیگری از آن است [partisan] دولت: جمهوری‌خواهان به تصمیم‌های محافظه‌کار رأی می‌دهند و دموکرات‌ها مخالف هستند. آیا می‌توانیم چیزی بهتر از آن پیدا کنیم؟» او درخواست کرد. (شاپیرو با این استدلال که همه سیستم های انتصاب دادگاه دارای تعصب سیاسی هستند و سیستم آمریکایی حداقل تا حدودی به اراده عمومی پاسخ می دهد، پاسخ داد: “نه.”
در رابطه با موضوع دادگاه، جنبشی در سمت راست اسرائیل در جهت شاپیرو وجود دارد – اگرچه ایده اصلی آنها برای اصلاح دادگاه، که به کنست اسرائیل قدرت برای نادیده گرفتن احکام دادگاه ها می دهد، به احتمال زیاد به او و دیگر محافظه کاران آمریکایی کهیر در داخل کشور اعمال خواهد کرد، با توجه به آنها قفل چکش در دادگاه و اسرائیل، مانند بسیاری از دموکراسی های غربی، واقعاً در چند دهه اخیر گام های مقررات زدایی برداشته است.
اما به طور کلی، و به ویژه در مورد اقتصاد، نگرش سگال به نظر می رسد نسبتاً نماینده نگرش اسرائیل است.
دو سال پیش، من مجموعه‌ای از تلاش‌های محافظه‌کاران آمریکایی را با بودجه مناسب برای صدور ایده‌هایشان به اسرائیلی‌ها مورد بررسی قرار دادم – مانند کنفرانس CPAC، اما در مقیاسی بسیار بزرگ‌تر با حمایت ده‌ها میلیون دلار. دریافتم که این جنبش در میان برخی از نخبگان محافظه‌کار پیشرفت کرده است، اما پیشرفت محدودی در میان توده‌های مردم داشته است. اسرائیل هنوز دارای یک دولت رفاهی بسیار گسترده تر از ایالات متحده است، و تنها اقلیتی از جناح راست اسرائیل علاقه زیادی به تغییر آن نشان داده اند.
در مقابل، جناح راست آمریکایی پس از ترامپ، خاک بسیار حاصلخیزتری برای پیام ناسیونالیستی به سبک اسرائیلی نشان داده است.
رهبر کنفرانس محافظه‌کاری ملی، یک رقیب فزاینده محبوب CPAC با گرایش ملی گرایانه‌تر، یک آکادمیک اسرائیلی به نام یورام هازونی است. پروژه فکری هازونی، به طور ضمنی، جهانی سازی ایدئولوژی راست اسرائیل است: یک ناسیونالیسم متمایل به الهیاتی که استدلال می کند دولت باید شخصیت گروه های اکثریت جامعه را از طریق، برای مثال، از طریق ترویج باورهای مذهبی آن (با حمایت از حقوق اقلیت ها) منعکس کند. ).
در مصاحبه ما، ونس هازونی را به عنوان نمونه ای از فردی که کار واقعی را انجام می دهد و محافظه کاران را در سراسر خطوط ملی به هم متصل می کند، بررسی کرد – به ویژه با استناد به بیانیه اخیر اصول منتشر شده توسط لباس او که خواستار «سنت کشورهای مستقل و خودگردان است. به عنوان پایه ای برای بازگرداندن جهت گیری عمومی مناسب به سوی میهن پرستی و شجاعت.»
جالب است که هازونی از منتقدان اقتصاد بازار آزاد نیز هست. تأثیر او بر ستارگان در حال ظهور حزب جمهوری‌خواه مانند ونس و سناتور جاش هاولی (R-MO) نشان می‌دهد که مبادله جناح راست اسرائیلی-آمریکایی برابر نیست: آمریکایی‌های راست‌گرا در دوره ترامپ بدون داشتن مشابه قابل‌توجهی اسرائیلی‌تر می‌شوند. حرکت اسرائیل به سمت مدل اقتصادی و سیاسی آمریکا.
وقتی از شاپیرو در مورد این ارزیابی از طریق ایمیل پرسیدم، او با این ایده مخالفت کرد که راست‌های آمریکا، به جای جامعه آمریکایی، نیاز به یادگیری ملی‌گرایی از اسرائیلی‌ها دارند. او افزود: «اما شما درست می‌گویید که مردم اسرائیل در بازارهای آزاد کاملاً مختلط هستند و جریان‌های متقابل اقتصادی در اسرائیل به طرز شگفت‌انگیزی با ایالات متحده متفاوت است.»
پس از پایان مراسم با چند سوال از مخاطبان، صدها نفر از مهمانان در کنار خروجی ها گرد هم آمدند و درباره آنچه که به تازگی دیده بودند گپ زدند. تقریباً همه آنها انگلیسی صحبت می کردند، نه عبری. من با چند نفر از آنها چت کردم و بیشتر آنها می گفتند که برای شاپیرو آمده اند و پانل ها را نادیده گرفته یا نادیده گرفته اند.
استثنا یک مرد میانسال بود که گفت از ارائه هیجان زده شده است.
او با لهجه‌ای واضح آمریکایی به من گفت: «برای اسرائیلی‌ها چشم باز بود که ببینند محافظه‌کاری واقعی، بر خلاف درهم‌آمیزی اینجا چگونه است.