مدت زیادی بعد از اینکه دومین فرزندم را در ۴۰ سالگی به دنیا آوردم، توانایی خواندنم را از دست دادم. منظورم به معنای واقعی کلمه نیست – من هنوز می توانستم به یک جمله نگاه کنم و معنی آن را بدانم. من می توانستم یک منو بخوانم. متأسفانه هنوز هم می‌توانستم رنج بکشم کتاب بزرگ پاترول بر اساس تقاضا.
اما در عرض یک سال، دیگر نتوانستم راهی برای پایان یک رمان یا یک مقاله طولانی پیدا کنم. هر چیزی پیچیده تر از یک کتاب کودک باعث شد مغزم در حالت خنثی بچرخد. صرف نظر از ژانر، صرف نظر از زمان روز، جملاتی که خواندم و دوباره خواندم، تکه‌هایی باقی ماندند که نمی‌توانم آنها را در یک کل قابل درک جمع‌آوری کنم.
من شروع به حمل یک دسته کتاب از اتاقی به اتاق دیگر خانه ردیفی خود کردم، با ناامیدی فزاینده ای بین گزینه ها قاطی می کردم و به دنبال روزنه ای در یکی از آنها می گشتم. «مه مغزی» – گویی مه نوری به طور موقت روی پیشانی من نشسته است – عبارتی بیش از حد خوش‌خیم برای ناتوانی خفقان‌آور تماشای حل شدن شناخت شما در زمان واقعی است. هر چند وقت یکبار ابر بلند می شد تا لحظه ای وسوسه انگیز از وضوح را به من بدهد. اما در اصل، برای اولین بار پس از چند دهه، دیگر خواننده نبودم.
این توسعه برای هر کسی ناراحت کننده خواهد بود. برای یک نویسنده و ویراستار حرفه ای، وحشتناک بود. کلمه نوشته شده پول من بود، اشتیاق من، منبع اطمینان من. برای امرار معاش به کلمات نیاز داشتم. من برای ساختن زندگی به آنها نیاز داشتم.
در ابتدا، تصور می‌کردم که این تغییر موقتی است، به دلیل بی‌حسی هورمونی بارداری. یا شاید کمبود خواب باشد – مطمئناً خستگی ذاتی در تربیت دو فرزند کوچک بر تمرکز هر والدین تأثیر می گذارد. این هر دو تکه‌های پازل بودند، اما سال‌ها طول می‌کشید تا آن را حل کنم.
در عوض در سرم گم شدم. اگر با درد شدید در شکمم یا از دست دادن بینایی دست و پنجه نرم می کردم، خود را در مطب پزشکی پارک می کردم و بدون برنامه تشخیص و درمان از تکان خوردن خودداری می کردم. اما برای من واضح نبود که یک بیماری جسمی دارم. شاید داشتم عقلمو از دست میدادم شاید تنبل بودم شاید، همانطور که یکی از رئیس‌ها در طی یک بررسی عملکرد پرتنش پیشنهاد کرد، من نمی‌توانم کار و تربیت کودکان کوچک را همزمان هک کنم. با نگاهی به اطراف والدینی که مشاغل سخت را کنار گذاشته بودند، نگران شدم که حق با او بود.
یک سال به دو سال تبدیل شد و بعد به سال های بیشتر رفت. هر بار که کارهای ویرایشی یا نویسندگی جدیدی را انجام میدادم، وحشت در گلویم بالا می‌رفت، چون می‌دانستم شانس خوبی وجود دارد که نتوانم انجام دهم. نمی‌توانستم به کسی بگویم چون نمی‌دانستم چه اتفاقی می‌افتد یا اینکه آیا هرگز تمام می‌شود. من متحجر بودم که کلمات را با صدای بلند بگویم، تا این احتمال را ایجاد کنم که دیگر هرگز در رشته خود کار نکنم. با هر کار، هر قول، باید باور کنم که این بار متفاوت خواهد بود.
هرگز نبود. ضرب‌الاجل‌ها را پشت سر گذاشتم، ویراستاران ارواح دیدم و شغل‌هایم را از دست دادم. شرم و افسردگی به سرم آمد و من به طور کلی از کار خارج شدم.
من معمولاً در مواقع بحرانی برای آرامش و حواس پرتی به سراغ کتاب ها می رفتم. با دو معلم برای والدین، در خانواده ای کتابخوان به دنیا آمدم. صبح‌های کریسمس کتاب‌ها را باز می‌کردیم، اما هر مناسبتی بهانه‌ای برای یک کتاب جدید بود. آنها در عید پاک و روز ولنتاین، روز تولد و اولین روز مدرسه حاضر شدند. من و خواهرم بعدازظهرهای تابستانی طولانی را در حیاط خانه مان می گذراندیم و از کتابخانه عمومی زیر چادری که مادرمان با چسباندن لحاف به بند رخت برپا کرده بود، کتاب می خواندیم.
در نقطه‌ای قبل از شروع دوباره مدرسه، ما چهار نفر به داخل پلیموت هوریزون فشار می‌آوریم تا از میشیگان به سواحل نیوانگلند رانندگی کنیم، در کتابفروشی دارتموث در هانوفر، نیوهمپشایر توقف می‌کنیم تا کتاب‌ها را بار کنیم. زمانی که هر کدام از آن مؤسسه ۱۴۰ ساله پشته‌ای داشتیم، به سواحل صخره‌ای ادامه دادیم، جایی که مطالعه کردیم تا اینکه برای همه یک یا دو کتاب باقی مانده بود. من مشتاقانه منتظر آن سفرها بودم، همانطور که بچه های دیگر رویای دنیای دیزنی را می بینند. با بلعیدن نویسندگان مورد علاقه‌ام، با استفاده از پنیر و انگور فایگو، نمی‌توانم زندگی کامل‌تری را تصور کنم.
در مقابل، این وجود بی کتاب کابوس من بود. یک روز متوجه شدم که تمام قفسه های خانه ما پر از عناوینی است که هرگز نخوانده بودم. لذت بردن از تجربه خواندن مرلین رابینسون گیلاد و صفحه اصلی وقتی آنها بیرون آمدند، من کتابهای بعدی آن مجموعه را خریدم و حالا از این فکر که ممکن است هرگز آنها را نخوانم ناراحت بودم. آنچه را که نویسنده‌ای به نام ویلیام استایرون در مورد افسردگی خود نوشت، در استخوان‌هایم احساس می‌کردم، این که او را ترسانده بود که «من هرگز شفافیتی را که با سرعت وحشتناکی از من دور می‌شد، دوباره به دست نمی‌آورم».
در گذشته، مضحک است که سال ها ناامیدی و افسردگی طول کشید تا در نهایت حاضر شدم در امتناع پوچ خود از امتحان کتاب های صوتی تجدید نظر کنم. من همیشه این قالب را رد می‌کردم، و شنوندگان کتاب صوتی را به نحوی به نوعی دسته‌بندی کمتری از مصرف‌کنندگان کتاب می‌دانستم. فکر می‌کردم کتابهای صوتی برای افراد تنبل‌تر از خواندن بود. آنها خدمات مفیدی برای افراد کم بینا بودند و می توانستند در سرگرمی کودکان در سفرهای جاده ای مفید باشند. کتاب های صوتی قاطعانه برای من نبود.
اما از آنجایی که به نظر نمی رسید خواندن یک گزینه باشد، وقت آن رسیده بود که بر خودم غلبه کنم. من یک اشتراک Audible Premium خریدم – که به من اجازه می دهد هر ماه یک کتاب داشته باشم – و وارد دنیایی شدم که هنوز به طور غیرقابل قبولی به عنوان “کتاب روی نوار” فکر می کنم.
گوش‌های دروازه من خاطرات بود – خاطرات تارا وستور تحصیل کرده، Kiese Laymon’s سنگین، مگی اوفارل من هستم، من هستم، من هستم – که به من اجازه داد وانمود کنم که یکی از دوستان به سادگی از زندگی خود به من می گوید. بعد از چند ماه به سمتش رفتم غرق شدن غریبه ها، وقایع نگاری ماهرانه لاریسا مک فارکور از نوع دوستی وسواسی، و احساس موفقیتی شبیه به راه افتادن من در طول چندین سال اهل نیویورک مشکلات پشت
زمانی که من یک تعطیلات آخر هفته را با خواندن بازیگر ایرلندی اندرو اسکات سپری کردم دوبلینی ها – پس از یک عمر دوری از جیمز جویس – شروع به تعجب کردم که چرا تا به حال زمان زیادی را صرف فشار دادن چشمانم با چاپ کردم.
کتابهای صوتی فقط جایگزین‌های قابل تحملی برای چوب‌های چوب و جوهر نبودند. از بسیاری جهات آنها در واقع لذت من را از کتاب افزایش دادند. به جای گوش دادن روی صندلی راحتی، می‌توانستم گوش‌های خود را بلند کنم، مایل از خانه‌مان تا دریاچه میشیگان را طی کنم و ساعت‌ها را کنار آب با کولسون وایتهد بگذرانم. پسران نیکل بازی در گوش من شنیدن خاطرات تروور نوح با صدای خودش در حالی که عباراتی را به زبان های خوسا، زولو، تسوانا، و دیگر زبان های قبیله ای که من در صفحه از دست می دادم می چرخد، سنگینی احساسی دارد.
خوانندگان صوتی بومی زبان به من این امکان را دادند که به طور کامل تری در دنیای نویسندگان ساکن شوم و نام های آشنای سریلانکایی و اوگاندا و اتیوپیایی بسازم که در حین خواندن آن ها را در سرم می ریختم. (من دو کتاب اول هری پاتر را قبل از شنیدن نام “هرمیون” خواندم و فهمیدم که تلفظ آن بسیار متفاوت است.) به همین ترتیب، شنیدن صدای بلند خواندن آنا برنز شیرکار، با سبک تجربی و پاراگراف های طولانی و بدون شکست، کتاب را بی نهایت در دسترس و لذت بخش تر کرد. من دوست داشتم که وقتی کلمات تنها برای گوش من جدا می شوند، موسیقیایی زبان اغلب افزایش می یابد.
تقریباً پنج سال پس از ناپدید شدن مطالعه از زندگی من، خوشحال شدم که بالاخره فهمیدم عقلم را از دست نداده ام. من در اواسط دهه ۴۰ زندگی‌ام ناآگاهانه یائسگی را رد کردم و متوجه نبودم که مه مغزی و خستگی می‌تواند از علائم رایج باشد. زمانی که یک دکتر واقعاً به من گوش داد و یک پانل خون را اجرا کرد، عملاً هیچ استروژنی در سیستم من باقی نمانده بود. بلافاصله هورمون درمانی را شروع کردم.
سرعتی که ذهنم با آن پاک شد حیرت آور بود. به زمان بیشتری نیاز داشتم تا از خشم و عصبانیت ناشی از دانستن اینکه سال‌ها بهره‌وری را از دست داده‌ام و ناخواسته خودم را گاز گرفتم، گذر کنم.
وقتی احساس کردم که آماده هستم دوباره یک کتاب فیزیکی واقعی را امتحان کنم، با تایاری جونز شروع کردم. یک ازدواج آمریکایی، که در بالای بزرگترین پشته رمان های خوش بینانه خریداری شده قرار داشت – و تا سحر می خواند. صبح روز بعد درپوش را بستم، نفسم را بیرون دادم. و دیگری را برداشت.
حالا دارم کتاب پشت کتاب می‌خوانم، گاهی اوقات احساس می‌کنم لوسی و اتل تلاش می‌کنند در کارخانه شکلات‌سازی همگام شوند. من ترکیب لذت و کسالت ناشی از خماری خواندن را که از دیر بیدار ماندن در یک کتاب ناشی می شود، فراموش کرده بودم. بیشتر هفته‌ها یک کتاب را به صورت چاپی و دیگری را به صورت صوتی می‌خوانم، بنابراین همیشه بهانه‌ای برای ترک خانه برای یک پیاده‌روی طولانی همه‌گیر دارم. اعضای خانواده من می دانند که برای تولدها به من اعتبار صوتی بدهند. در سال ۲۰۲۱، من ۶۷ کتاب خواندم، فقط چند سال پس از تلاشم برای رسیدن به پایان یکی دو کتاب.
پزشکی مدرن تمرکز من را بازیابی کرد و مه مغزی را از بین برد، اما کتابهای صوتی اولین مرحله حیاتی رژیم برای بازیابی اعتماد به نفس و احساس هویت من بودند. دعا می‌کنم توانایی خواندنم برای همیشه بازگردد، اما هر اتفاقی بیفتد، می‌دانم که دیگر نیازی نیست کتاب را رها کنم. (اما من به Libro.fm می روم، یک سرویس کتاب صوتی که از کتابفروشی های محلی به جای مجموعه جهانی مگاترون آمازون پشتیبانی می کند.)
این روزها وقتی خودم را در کتابی گم می‌کنم، دلیلش این نیست که مغزم گیر کرده یا موانعی را بالا می‌کشد. من با خوشحالی در دنیایی از کلمات و تصاویر گم شده ام و نیازی به نجات ندارم.
امی سالیوان یک روزنامه‌نگار اهل شیکاگو است که دین، سیاست و فرهنگ را پوشش می‌دهد.