تماس های تلفنی دیوانه وار ارل اشنایدر را بیدار کرد.
دوستی که در یک بیمارستان کار می‌کند می‌خواست مطمئن شود که اشنایدر، سرکارگر سازه‌های براونر بیلدرز، روی پل فرانسیس اسکات کی نبود که با یک کشتی باری برخورد کرد و اوایل صبح سه‌شنبه سقوط کرد.
او نبود و حدود دو هفته بود که روی پل بزرگ بالتیمور کار نکرده بود. اما او هر فردی را می‌شناخت که آن روز صبح برای تعمیر چاله‌های جاده پل، درست بالای محل برخورد کشتی، تعیین شده بود.
او یکی یکی با همکارانش از جمله تعدادی که اخیراً به نوزادان تازه متولد شده بودند تماس گرفت. هر تماس به پست صوتی می رفت.
من همه افراد آن خدمه را شخصا می شناسم. اشنایدر که از ذکر نام آنها خودداری کرد، گفت: آنها همه افراد بزرگی هستند. “دشوار است. صبح سختی بود.»
مقامات گفتند که پس از آن که کشتی باری به مقامات از “مشکل برق” اطلاع داد و لحظاتی قبل از برخورد به پل کمی بعد از ساعت 1 بامداد، دست کم شش نفر ناپدید شدند.
وس مور، فرماندار مریلند گفت که تعداد نامعلومی از کارگران مشغول تعمیرات روی پل بودند که کشتی به ستون تکیه گاه برخورد کرد.
به گفته اشنایدر، 33 ساله، حدود سه یا چهار نفر از آنها در یک سال گذشته نوزادی را به دنیا آورده بودند.
او گفت: «زندگی مردم در یک چشم به هم زدن تغییر کرد. “شما نمی دانید چقدر زمان دارید.”
تصادف در حال تحقیق و بررسی هست. فرماندار گفت که این احتمالاً نتیجه یک تصادف بوده و نه یک اقدام تروریستی. به گفته او، پل، که حدود یک مایل و نیم طول دارد، “کاملاً آماده کدگذاری” بود.
جیمز والاس، رئیس آتش نشانی بالتیمور گفت که دو نفر از آب نجات یافته اند. حال یکی خوب بود و دیگری به شدت مجروح شد. مشخص نیست که آیا آنها کارگر ساختمانی هستند یا خیر.
اشنایدر آخرین بار حدود دو هفته پیش روی پل کار کرد و باعث شد که او به دلیل احساس قدردانی با احساس گناه دست و پنجه نرم کند.
او گفت: “این غم انگیز است به معنایی مانند، این یک موهبت است که من در آنجا نبودم، اما به قیمت شخص دیگری تمام می شود.”
جیمز کروتزفلد، 34 ساله، یکی دیگر از سرکارگرهای براونر بیلدرز، اخیراً از تعمیرات پل کنار گذاشته شد – پروژه ای که به گفته او حدود چهار سال است که ادامه دارد. او همچنین آخرین بار دو هفته پیش روی پل کار کرد.
او گفت: «همه ما به اطراف می پریدیم. “این غم انگیز است. من واقعاً هنوز متوجه نشده ام. من هنوز به نوعی در شوک هستم.»
یکی از کارگرانی که از او خبری نیست، سرکارگر دیگری است که کروتسفلد او را مربی و «پدر کار» خود می‌داند.
کروتزفلد که از ذکر نام همکاران خود خودداری کرد، گفت: آن کارگر “من را در ردیف براونر پرورش داد تا سرکارگر شوم.”
او گفت: «همه ما فقط منتظر یک تماس تلفنی هستیم. “همه چیز در هوا است.”